Zer diosta bizitzak hizkuntzaren gaian? Hementxe nabilela normal bizi nahian, ez jaio arren oso epoka lasaian suerte bat izan dut nik nere garaian:gonbidatu nautela euskararen jaian. (Jon Sarasua)

Orain dela gutxi, soziolinguistika ikastaroa bukatu dugu. Bertan egondako ikasle baten iritzia jarri nahi genuen galdera honi erantzuteko Karrika honetan eta niri egokitu zait.
Eta nik zer egin dezaket?
Galdera honi erantzuteko burura datorkidan lehen ideia sinesmena da, egiten duguna sinetsi eta sentitu. Zertan inbertitu gure denbora, gure bizitza? Sinesten ditugun gauzetan, honek indarra, kemena eta plazerra ematen baitizkigu.
Eta zertan sinesten dugu guk?
Sinesten dugu hizkuntzarik gabe ez dagoela hiztunik, hiztunik gabe hizkuntzarik ez dagoen bezala, ez bestela.
Sinesten dugu gure hizkuntz komunitatea eraikitzeko euskaradunok ez badugu eraikitzen inork ez duela eraikiko, ez bestela.
Sinesten dugu gure hizkuntz komunitatea eraikitzen dugun heinean beste komunitateen eraikuntzan lanean ari garela, ez bestela.
Sinesten dugu, nahi edo desio hau pentsamendu prozesu baten ondorioa dela, ez bestela.
Sinesten dugu gure denbora, gure bizitza horretan inbertitzea merezi duela.
Sinesten dugu norberaren aldaketak aldaketa orokorra dakarrela, ez bestela.
Gizartea gizakiok osatzen dugu, gizakiok egiten duguna, gizakiok garena da gizartea, ez bestela.
Eta nik zer egin dezaket?
Karrikirin sinesten dugu gauza asko egin dezakegula: Euskalduna izateko nahia bizitzaren esparru guztietara eramanez, hiztun osoa bilakatuz, eta edo erdal komunitatetik euskal komunitatera bidaiatuz; Karrikirin bidaia egiten hasiak
gara.

Halaxe hasi zen poeta behin batean, eta hark bazekien, jakin, zer esan nahi zuen, bai eta nora joan nahi zuen ere. Hark bezala, guk ere badakigu behar dugula jakin, nondik heldu garen eta nora goazen, non -edo zertan- gauden jakingo badugu.
Zeren eta hitz jokoaren atzean jakingarri zenbait ezkutatzen baita; eta jakin beharraren aurrean beste hainbat agertzen.
KARRIKIRI Soziolinguistika ikastaroa egin berri dugu hain zuzen ere, ez dakigunari bide egiteko eta dakiguna gogoratzeko, edota baztertzeko ere, behar denean.
Gutxi-asko, euskaldunok ez dakigu oso zehazki nora goazen, bai ordea nora joan nahi dugun.
Baina norbere bidean gabiltza sarri askotan, auzoaren norabideari erreparatu gabe. Guk gune hau -KARRIKIRI Elkartea- sortu dugu, guztion bideek bat egin dezaketen gunea.
Orain, elkarren bideak ezagutzea on litzateke; bakoitzak, euskaldun gisa, bere historia propioa duelako.
Soziolinguistika diogunean, hain juxtu ere, hizkuntzaren, Euskararen bideen -hots, geure bideen nondik-norakoak eta bide posible guztiak ezagutzea esan nahi dugu.
Horiek dira, gure ustez, aurrean dugun bideari ekiteko eman beharreko lehen pausuak: geure urratsen berri jakin, eta elkarrenak ikasi, non garen eta nora goazen jakingo badugu. Alegia, zenbat eta gehiago jakin emandako urratsez eta eman gabekoez, hainbat eta finkiago ibiliko gara elkarren ondoko bideetan barrena.
KARRIKIRIn zure berri jakiteko eta gurea -ikastaroko materiala…- zuri emateko irrikan gaude. Orain badakizu.

Faktore desberdin anitzek dute eragina normalizatu gabe dagoen hizkuntza baten bizitzan. Faktore hauek ezagunak badira ere, duten garrantzia ezezagunagoa da, edo -hobeki errateko- haien garrantzi maila nahasirik zaigu agertzen maiz. Honek oztopoen deuseztatzeko lehentasunetan tronpaturik ibiltzera garamatza. Bertze gisaz erranik, indarrak xahutzen egon gaitezke behar ez den tokian, honek dakarren higadurarekin.
Ofizialtasunaren kasua horietakoa delakoan gaude. Erran gabe doa, Euskarak ofiziala behar duela izan gure hirian –euskaldunen hiri buruzagia Joannes Etxeberri Sarakoak idatzi zuen bezala- eta horren alde eginen dugu beti KARRIKIRIn, baina kontuz ibiltzen bai baitakigu ofizialtasunak ez duela berez hizkuntza normalizatzen.
Hor dago, urrun gabe, Irlandaren adibidea. Errepublika sortu zenean oztopo legal guztiak desargertu ziren, berehalakoan lortu zuten ofizialtasuna, hala nola diru eta mota guztietako laguntzak… hala ere, ez zen aski izan hizkuntza berpizteko, ez eta haren bizi iraupena segurtatzeko ere.
Ofizialtasuna baino inportanteagoak ditugu motibazioa eta hizkuntza komunitatearen bizinahia, errate baterako, eta azken hauek zaintzeko, pizteko edo suspertzeko tresnak. Aipatu hauek guztiak ditugu langai KARRIKIRIn, eta epaileren batek Euskara ez dela ofiziala Iruñean erranik ere, guk lanean segituko dugu. Bai baita aski lan.